"MAN" in mijn ogen

7 November, dinsdagochtend, 5.58 uur, mijn wekker gaat af, douchen, aankleden, tasje gepakt en naar het vliegveld. MAN komt vandaag uit en ik ben uitgenodigd om naar de “kick-off party” te komen die zich in Winston Kingdom Club, Amsterdam, zal houden.

De zon straalt zalig, de Koot is weer op z’n mooist op zo’n novemberdag, alhoewel de herfst zich goed laat zien aan de mooie oranje bomen en vochtige auto’s van de toch wel frisse nacht.

Op het vliegveld is het nog rustig, ben meteen aan de beurt, een aardige jongeman komt met een pamfletje aan over de nieuwe security-regels die vanaf die dag ingaan. Geen vloeibare dingen in je handbagage, zelfs de Labello of mascara moet opgeborgen worden, hoe moet ik dan m’n bom maken ? Ik had dit al voorzien door gewoon m’n toilettas in een klein stewardessenkoffertje te pakken, alles ingechecked en klaar is Kees (dat is de piloot, niet die stewardess.)
Alle Nederlanders die dezelfde vlucht nemen zijn erg coöperatief, er is natuurlijk een blaffende fransman die meteen die arme jongen de schuld geeft van deze absurde regels, gaat zo tegen hem te keer dat ik het niet kan laten om voor de arme jongen op te komen en (alsof ik een emmer water over twee vechtende honden gooi) vraag hem om die jongen met rust te laten aangezien ik het belachelijk vind dat hij (die french bulldog) hem niet verantwoordelijk kan stellen voor deze regels, hij doet z’n werk, punt uit… Mopperend (en schuimbekkend) loopt hij weg wetende dat hij echt een eikel was, is…

Eenmaal in het vliegtuig zit ik naast een juffrouw die, zodra het vliegtuig optrekt voor “take-off”, een kruisteken slaat… Halleluja, daar moet ik de dag mee beginnen.
Tijdens de vlucht wordt er een Mr Bean filmpje vertoond, dan ben ik weer in m’n element.
Boven de wolken vliegen, met dezelfde stralende zon waarmee ik de Rivièra verliet, (wel -65°) zie ik meerdere wolkenstralen van de andere vliegtuigen die daar waarschijnlijk net een paar minuten voor ons vlogen, het is vrij indrukwekkend want je zou bijna zeggen dat dit de “Autoroute” van de vliegtuigen is, een “Avionroute”, wat een drukte!
Boven Nederland ligt een mooi donsdekbed, ganzenduvet, van deze kant af gezien is het heel mooi, daar steken we doorheen, recht naar Schiphol, op weg naar de landingsbaan die naast het donker, grijs, mistig Amsterdam ligt.
Eenmaal geland rijdt het vliegtuig nog zeker zo’n tien minuten voordat het überhaupt bij de gate is, je moet dan net zo lang weer lopen om bij de uitgang te komen.

Neef René Philippe en Annemiek staan op me te wachten, wat een plezier om met hun Amsterdam in te gaan. Een gezellig hapje, bijkletsen, echt een fijn moment voor ons, we hadden elkaar sinds vorig jaar niet meer gezien en zoals ik al op 11 juli van dit jaar schreef, hij weet wel dat ik speciaal aan hem denk na de afschuwelijke winter waar hij voor z'n leven vocht en nu nog steeds, respect voor z’n optimisme, en ook een speciale gedachte voor Annemiek voor wie ik veel bewondering heb.

Zij zetten me af bij de “Flying Pancake”, een modern ingerichte B&B met alles d’rop en d’ran, Televisie, de laatste nieuwe DVD’s, Illy Machine aan de muur, ijskast met lekker dingen, Bang en Olufsen CD speler aan de muur, een Ipod (ja John, een Ipod…) met Bose speaker, een stoomdouche met eucalyptusaroma’s, het kan niet op…
Sylvia en Hans zijn ook gearriveerd, we zullen samen naar Centrum gaan met de tram, God mag weten hoe lang dat geleden is dat ik in een tram zat.

Winston Kingdom doet me denken aan een bar waar ik vroeger heen ging, de Hutkoffer, in Breda, houten vloer, donker, disco-lichtballen aan het plafond, een spannende wc-juffrouw.
De party kan beginnen, drie bimbo’s lopen rond voor het uitdelen van “het” boek. Ik ontmoet Huib, erg enthousiast dat we elkaar eindelijk in levende lijve zien, zijn lief Macbuccaneer Feliz, John en Wendy, dit is een gek moment, mensen waar je bijna dagelijks mee blogt, nog nooit gezien, je praat over alles, we kennen elkaar alsof we samen op school zaten, en dan ineens staan we als verlegen nieuwe vriendjes naast elkaar. Deze mensen zijn zo geweldig leuk en spontaan dat ik werkelijk hoop nog lang met ze te mogen bloggen en ik denk dat er een “quatorze juillet” feestje aankomt, maakt niet uit waar en hoe of wat, maar ze mogen allemaal een tent in mijn tuin zetten, partyen zullen we !

Zonder MAN had ik deze bloggers nooit ontmoet, en waar hebben we het nou over, ik denk toch wel een beetje MAN, niet ?

Van MANblog naar Johnblog, van Johnblog naar Huibblog, van Huibblog naar Macbuccaneerblog… MAN, daar is t’i dan, HET BOEK “MAN” !


MAN staat trots als een pauw in z’n krijtstreeppak en roze das op het toneel, maakt een ware, mooie speech, handigt z’n eerste boek uit aan Wessel, één van z’n eerste inversteerders, MAN IS UIT !
MAN heeft uren op het toneel gezeten om boeken te signeren, ik mocht niet, dat komt thuis wel rustig, moet MAN daar over nadenken ?
Ik breng wel een getekend boek mee terug voor Monique, ik zal het je sturen.

Na een reuze gezellige avond, en een afterpartydiner lig ik om 3.00 uur in m’n luxe B&Bbed, te veel wijn, maar ik moet er in beginnen, geen MAN in m’n bed maar wel een MAN.

Vanaf het eerste hoofdstuk herken ik MAN als de MAN die nu twee jaar naast ons woont. Het boek leest zich makkelijk, ik hou wel van een boek met ritme. Ik versprak me vanmiddag zeggende tegen MAN dat er niet veel gebeurd, maar zo bedoelde ik het niet. Er gebeurd een heleboel, zelfs heel veel, het leven van een MAN die al 388 dagen geen seks heeft gehad en daar mee zit. MAN beschrijft zijn leven en al gauw herken ik vele mensen om hem heen die ik ondertussen ook heb ontmoet in het echte leven, alhoewel het verhaal toch een roman blijft met veel fictie (nee, ik ga het hier niet over Rita hebben) en verzonnen onderwerpen om de ogen van de lezer goed open te doen over ons dagelijks leven en de ware realiteit daarvan.

MAN zegt me heel terecht, een schrijver schrijft omdat hij iets kwijt wil. MAN brengt ons zijn fantastische kennis en passie van muziek, van klassiek tot Jazz via Prince of huidige rappers. MAN weet er wat van. Ik had ook niet anders verwacht in dit boek.

MAN onthult in mijn ogen een verhaal waarin de angst van de snelheid van tijd, van dit drukke huidige leven van ons allemaal, boven ons hoofd hangt. De angst van geen goede vader denken te zijn, de angst van niet genoeg liefde geven, de angst van de dood (heel emotioneel lees ik de passages over het overlijden van beide ouders van zowel MAN als Nadine en weer herken ik de realiteit en het verdriet wat daar mee samen gaat), de angst van ziek worden, de angst van het verliezen van de trouwe eeuwige liefde en toch door agressie en woede gaat MAN juist de verkeerde kant op.
Ook Nadine is een mysterieus persoon, je zou denken dat ZIJ er juist wat aan moet doen, maar ze doet het niet, maar dat zou té makkelijk zijn, dan was MAN zo klaar…en waarom zou ZIJ het moeten oplossen, waarom zou ZIJ het probleem zijn ?
Nadine reageert waarschijnlijk zoals iedere vrouw zou reageren, maar wat is wél de goede reaktie ? Iets om over na te denken, ook dat zegt MAN tegen me over de telefoon, een boek is geschreven zodat de lezer er over nadenkt (en misschien zelf niet die fouten maakt ?)
MAN vecht ervoor en gaat door alle fases heen die hij eigenlijk niet had moeten doen, als een lafaard omdat hij toch die seks ergens anders gaat zoeken, jammer dat hij zover moet gaan om… nee ik zal het einde niet verklappen !

MAN, ik ben trots op je, je weet dat ik graag met een glaasje een gesprek wil hebben over je boek, maar wat ik nog leuker zou vinden, want daar heb je dit boek toch voor geschreven, en je bent het vast met me eens, is om van andere te horen wat zij van MAN vinden, en vooral een man, ik hoor graag commentaar op dit boek van meerdere, en zeker ook mensen die MAN niet persoonlijk kennen.

Op naar boek II, VROUW ? Ik zou zeggen, doe eens een interview met Nadine, breng VROUW uit, in HAAR versie, want WIJ hebben hier zeker wat op te zeggen.

Om meer te lezen over MAN, hier de Michael van Eekeren website, veel leesplezier allemaal !